Bir yere varmak için yola çıkmak istiyorsan, olduğun yerden vazgeçmen gerekir. "Her seçiş, bir vazgeçiştir" diyenlerin sesi yankılanır içinde.
Bir adım atarsın, sonra bir adım daha. Bazen olduğun yerden, olduğun kişiden ayrılmak zor gelir. O zaman hatırlarsın ki annenin rahmine düşmek için de ayrılmış olmalıydın cennetten. İşte bu ayrılış, her seferinde cennetten ayrılış gibi ızdırap vericidir.
Yeterince büyüdüğünde annenin rahminden de ayrılmak zorunda kaldığını hatırlarsın; fakat bu vazgeçiş seni dünyaya getirecektir! Bir bebek olarak annenin göğsünden, bir çocuk olarak kucağından ve bir ergen olarak evinin bahçesinden vazgeçmek zorunda kalarak ilerlersin; her ilerlediğinde, bir şeylerden vazgeçmenin ikircikli sancısı iliklerindedir. Fakat ne var ki tohum, büyüdükçe kabına sığmayacak, her seferin büyüyüp gelişip dönüşecektir. Değiştiremeyeceğin tek şey, büyümektir.
Bazen içinde bir yerlerde o sağlıklı ve zaruri vazgeçmenin acısıyla baş edemeyip takılı kaldıysa da plak, bu takılmalar sana, 50 yaşında okul öncesi çocuk şarkıları dinlemek gibi bir eziyet de edebilecektir.
Bazı yerlerden geçilir; bazı yollardan, bazı şehirlerden, işlerden, bazı plan, hayal ve insanlardan..vazgeçilir..
Acı, ertelenir ama yok edilemez. Yas, ancak ona kucak açtığında tutulabilir. Çünkü tüm bunlardan kaçarken değil, içinden geçerken büyüyeceksindir.. öyle ki, vazgeçemeyeceğin tek şey, bu sürecin kendisidir..
Dirensen de alt edilemez bir gerçek olarak hayat, seni bilmediğin bir başka gelişim boyutuna taşıyana dek, bu böyle sürüp gidecektir.
Deniz F. Saraç
コメント