"Benimle Kal"

Birkaç gün önce ilk kedim, can dostlarımdan biri olan sevgili Latife, hiçbir iz bırakmadan kayboldu. Tüm aramalarımız sonuçsuz kaldığında, "ümide mi korkuya mı daha yakınız" diye soracağımız garip bir yerdeydik.

Hislerim, tam da bu noktadan sonra "kendiliğinden" olmaktan çıkıp ciddi seçimlere dönüştü. Elbette ilk olarak korkuyu seçtim ki bu zaten oldukça kolaydı. Ümitli dualar etmiyorum, diyemem ve rahmetten ümidim de daim.. Ama o içsel tedirginlik hâli ve zihnin kurduğu detaylı, olumsuz senaryolar, oldukça can yakıcı.

Gece gece tüm bu korku kokteyli içinde oturduğum yerde boğulmamaya çalışırken, Facebook 'un o meşhur "hatırlatmalar" bölümü, birkaç yıl önceki bir gönderiyi hatırlattı. Latife'nin en yakın arkadaşı olan kedimiz Müezza ile yaşadığımız bir başka anıyı..

Ansızın hatırlatılan o anıyı okurken anladım ki, birkaç yıl öncesinden, şu anki kederli halime teselli olacak ilacı, Rabbim kendi ellerimle ve yine bir başka can dostumu vesile kılarak yazdırmış.

Adına ne derseniz deyin, zamanın doğrusal akmadığını biliyorum. Birbirinin içine geçmiş, bükülen her kıvrımından zamanı öpüyorum..

Canım dostum Latife'me ve Müezza'ma, bana çoğu insanın yaşatamadığı kadar çok sevgi bağışladıkları, her sabah Rabbimin selamını şefkatli bir neşeyle sundukları, çileden çıkarttıkları en zor anlarda bile gülümsetip yârenlik ettikleri, aklıma hayalime gelmeyecek ve ancak kedilerden öğrenilebilecek muhteşem bilgi ve bilgelikleri bana öğrettikleri için, birlikte geçirdiğimiz delilik ve tüy dolu son 10 yıl için, önce Rabbime sonra onlara teşekkür ediyorum. Varlıklarının tarifsiz şükrünü, bu değerli hediyeyi, kısacık ömür içinde alıp, şu an çok sızlayan kalbime sarıyorum..

Eşimin de dediği gibi, kimlerden ayrılmadık ki.. "dünya bizi kimlerden kimlerden ayırdı, elbet Latife'den de ayıracaktı.. bir büyüğümüzün dediği gibi, bu dünya ayrılık yurdudur, ahirette bizi kimse ayıramaz.." öyledir.

23 Kasım 2022'de yazdığım aşağıdaki yazıyla sizi başbaşa bırakırken, ne korku, ne ümid.. şimdi sulu gözlülükten de vazgeçmeyen bir şükür içindeyim..

...

"Dün gece elimdeki telefondan dikkatimi alamadığım bir an, geldi dizimin dibine oturdu. Onu fark ettiğimde gözlerini gözlerime dikmiş bana bakıyordu. Kedilerin hipnotik bir tarafları var. İnsanların hipnozundansa kedilerin hipnozunu tercih ederim, en azından sadece sevgi var içinde..

.

Sanki hiç bitmeyecekmiş gibi dönen dünyaya yetişmeye çalışırken, telefonda kaybolan herhangi biriyim o an. O ise dünyayı durdurmuş, odaklanmış, ne istediğini bilen herhangi bir kedi. Biri yeşil, biri mavi olan bir çift göz sahibi bu kedi, beni bir karar vermeye zorladığında, elimdeki telefonu bırakıp davetine icâbet ettim.

.

Onu dinlemeye başlayınca kedi, şöyle dedi: "Birgün mutlaka ayrılacağız birbirimizden; ama şimdi birlikteyiz. Benimle kal."

.

Telefonu kapattım.. Gözlerinde kayboldum.. Birgün mutlaka ayrılacağım her şey, herkes, film şeridi gibi geçti gözümün önünden.. Gözlerimi biraz tuzlu suyla dolduran bedenimden bile ayrılacaktım vakti geldiğinde. İşte bu kadar.. Hepsi bu.

.

Yaşamın ve ölümün herkese, herkes kadar yakın ve ayrılmanın mukadder olduğu bu dünyaya baktım sulu gözlerle.

.

Çok önemli işlerimiz var; hiçbiri ölümden önemli değil. Zira sadece onu erteleyemiyoruz. Bu yaşam bir hediye, hazine, fırsat, mutlulukla içime alıyorum, sadece bu fırsat bana sunulduğu için.. bir kedinin gözlerinden değil de bir insanın gözlerinden bakma şansım da olduğu için, şükrü imkansız bir sevinç içindeyim. Pek düşünmek istemiyoruz ama geçip gitmekteyiz. Düşünmüyoruz diyorum çünkü, ölümü farkettiğimize dair alametlerin hiçbiri bizde yok. Bazıları buna "gaflet" diyor.. bazıları, "iyi ki farkında değiliz" diye ekliyor.. "ara sıra farketmek iyidir, ayıltır adamı" diyorum. Ayılmıyorsak da ne bileyim işte.. kendimizi ölümsüz sanmanın hipnozunda mıyız acaba.. demiştim, kedilerin hipnozunu, insanların hipnozuna tercih ederim.. ne demişti kedi,"Birgün mutlaka ayrılacağız birbirimizden; ama şimdi birlikteyiz. Benimle kal." 23 Kasım 2022

Latife ❤️

Deniz Fatımanur