Anlaşılmadığım Yerde Güvende Olur muyum?

İnsanın kalbinde görünmeden de derinlere saplanan bir hançer var,

“Anlaşılmadığım anda/yerde hâlâ güvende miyim?” sorusuyla ilerleyen...

Çoğumuz bu soruyu hiç sesli sormadık, ama içimizden defalarca geçirdik. Hatta soruyu bilincimize çıkarmadan ve adlandıramadan sayısız kez karmaşık duygular halinde hissettik.

Canımız çok yandı, çünkü anlaşılmadığımız her ânı, reddedildiğimiz bir an belledik. Gerçekten öyle miydi peki?

peki ya yanlış tercümelerle kırılıyorsak?

“duyulmamak” ile “değersizleşmek” arasındaki çizgiyi birbirine katıp karıştırıyorsak?...

İnsan çoğu zaman anlaşılmadığından değil, yanlış anlaşıldığını düşündüğü için incinir

Belki de mesele kimsenin bizi anlamaması değildir.

Kimsenin bize “yanlış anlaşılmanın ölümcül bir tehdit olmadığını” öğretmemiş olması canımızı acıtan asıl şey olabilir mi?

Bazen çok basit sahnelerde bile bu yarayı kanatıyoruz.

Bir akşam yorgunken “dayanacak gücüm kalmadı” dediğimizde,

muhatabımızdan soğuk bir “herkes yoruluyor” cevabı geldiğinde,

bizim içimizden “gör beni” diye bir çağrı yükselirken,

karşı taraf sadece durumu "normalleştirmeye” çalıştığını sanıyor.

Biz çaresizliğimizi dillendirirken

o ise istatistiklerle ya da bambaşka bir yerden konuşuyor.

Tam da burada o meşhur karikatür geliyor aklıma:

Sesimiz duyulmadı. O an sihirli ama gıcık bir değnekle sanki görünmezleştik.

ve kalbimiz hızlıca kadim bir korkuya düşüyor: “Demek ki yalnızım.. Kimse beni anlamıyor.. Değer vermiyor...” liste böylece uzayıp gidiyor...

Oysa çoğu zaman gerçek şu olabilir mi; Karşımızdaki bizi umursamadığı için değil,

Henüz bizimle aynı frekanstan duyamadığı için bizi anlamıyor.

Aynı evdeyiz belki, ama o bodrum kattan sesleniyor, biz çatıdan cevap bekliyoruz.

Toplum olarak çoğumuz “dinleme” değil “dizayn etme, düzeltme” refleksiyle yetiştik. Çocukken bile biri bir şey anlattığında hızlıca nasihat, çözüm ve ya yargılama geldi. Bu yüzden “anlaşılmak” kelimesi zihnimizde savunmak, haklı çıkmak gibi anlamlarla karıştı.

Halbuki anlamak, bir savaş olmamalıydı, ortaya bir sandalye daha koymak yeterdi.

Anlamak, olduğu gibi kabul demek de değildi, onaylamak demek de. Anlamak, sadece “Seni duyuyorum ve varlığın bende bir şeyleri kırıp dökmeden durabiliyor.” demekti..

İçeride alan açan, birlikte kalınabilecek bir zemin lazımdı... Hepsi bu.

“Henüz Beni Duyamadı”

İlişkide güvenin gerçek testi, her şey yolundayken değil, yanlış anlaşıldığımız o küçük sarsıntı anlarında ortaya çıkar. Kendimize şu soruyu sorabiliriz:

“Şu anda anlaşılmak, duyulmak mı istiyorum, yoksa haklı çıkmak mı?”

Çünkü bu niyet berraklaştığında, iletişim kendiliğinden yumuşar. Bir dahaki sefere kendini anlaşılmamış hissettiğinde, içinden sessizce şöyle demeyi dene; “Demek ki henüz beni duyamadı.”

“Henüz” kelimesi kapıyı kapatmaz. İlişkiyi diri tutar. Belki de o an karşındaki senin katında değildir. Belki sadece duymaya hazır değildir. Bu farkındalık, insanın içindeki sahipsizlik, değersizlik, görülmeme duygularını küçültür.

Bazen ne yapsak olacaklar oluveriyor sevgili dostlar, insanız.. Bazen anlamaktan, bazen anlatmaktan, bazen anlatamamaktan, bazen anlaşılmamaktan yorgunuz.. Burası dünya ve burada hep biraz eksiğiz... Böyle anlarda ben dua ediyorum, insanlarla konuşmanın yorduğu yerde duaya yöneliyorum... “Ya Rabbi, bizlere mümin feraseti ve merhameti ver. Ne incinen, ne incitenlerden eyle. Bilip bilmeden yaptıklarımızdan sana sığınır, tövbe ederiz.. Ya Rabbi, insanlara anlatamadığım anlarda Senin katında beni anlaşılanlardan eyle.. âmin.."